Πώς η γενέθλια γη με έπλασε ζωγράφο

Ο παππούς μου, Θεός σχωρέσ΄τον, ήταν οδηγός τουριστικού λεωφορείου στην Κρήτη. Καθημερινά σχεδόν, ατελείωτα καλοκαίρια, αλωνίζαμε σε τόπους αρχαίους, σε βυζαντινές εκκλησίες και βενετσιάνικες φορτέτσες. Τον υπόλοιπο καιρό τον πέρναγα σε ένα αγροτικό χωριό στα μέσα της Κρήτης. Εκεί περιπλανιόμασταν τα καυτά μεσημέρια, ξυπόλυτοι στις ακροποταμιές και στα ξέφωτα ανάμεσα σε γίδια και ημιόνους, ελιές και αμπέλια, κυνηγώντας πουλιά σε πλατάνια και κυπαρίσσια, ημίγυμνοι, πίνοντας νερό από πηγάδια και πηγές λιμνάζουσες, ζεστές στον τρύγο του θέρους… Το ηλιοβασίλεμα φέρναμε πίσω τα ζώα. Και από το θάμβος των γυναικών μέναμε άλαλοι. Το φως των πραγμάτων έλιωσε αφήνοντας ένα σημάδι τόσο δυνατό που δεν μπόρεσα να το σβήσω. Και δεν μπόρεσα να φύγω από την Αρκαδία…

Ο ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΑΚΗΣ

Ο ΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΑΚΗΣ είναι σύγχρονος ζωγράφος, γεννημένος στο Ηράκλειο της Κρήτης το 1960. Μεγάλωσε στην Αθήνα και σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών με καθηγητές τους Γιάννη Μόραλη και Δημήτρη Μυταρά (ζωγραφική) και Βασίλη Βασιλιάδη (σκηνογραφία). Ως φοιτητής εργάστηκε ως βοηθός σκηνογράφου και σκηνογράφος σε Ελληνικές και διεθνείς κινηματογραφικές παραγωγές. Από την αποφοίτησή του και μετά εργάζεται αποκλειστικά ως ζωγράφος. Ζει και εργάζεται στην Ελλάδα. Έργα του βρίσκονται σε συλλογές Ελληνικών μουσείων, υπουργείων και σημαντικών ιδιωτικών συλλογών στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Έχει χαρακτηριστεί ως ο πρωτοπόρος του νεο-ακαδημαϊσμού στην Ελληνική ζωγραφική, όντας ο πρώτος από μια ομάδα Ελλήνων ζωγράφων που, παρά την κυριαρχία του μοντερνισμού στην τέχνη, άρχισαν να ζωγραφίζουν όπως οι παλαιότερες γενιές ζωγράφων. Τα βασικά χαρακτηριστικά τους είναι η νοσταλγία για τη ζωγραφικής της παλαιάς σχολής, τα πινέλα, τους καμβάδες και το άγγιγμα σε μια επιφάνεια ζωγραφικής, που γεννάει ένα ποιητικό ταξιδι προς το κλασικό όραμα της τέχνης. Θα μπορούσαν να χαρακτηριστιούν ως οι Έλληνες “προ-ραφαηλίτες” ή νεο-ναζαρινοί ζωγράφοι.

«Με σκοπό να εκμεταλλευτεί μέχρι και την τελευταία ρανίδα της αποκτημένης καλλιτεχνικής γνώσης, διατρέχει αδιάλειπτα όλο το φάσμα της ιστορίας της τέχνης. Με την υπομονή και την περιέργεια ενός βενεδικτίνου μοναχού, σκάβει το παρελθόν, αναλύει την παράδοση και ανακρίνει το μέλλον. Εξετάζει τα πλαστικά επιτεύγματα της αρχαίας αγαλματοποιίας, παίζει με την προοπτική που του επιτρέπει να δημιουργεί πραγματικούς ή τεχνητούς χώρους, ισχυροποιείται στις τεχνικές του φρέσκο, τις οποίες μεταφέρει πάνω στον μουσαμά διαλύοντας τα λάδια σαν να΄ταν υατογραφίες, δίνει μια υπέρμετρη σημασία στη λεπτομέρεια, αποδίδοντας με αυτόν τον τρόπο τιμή στην μανιερίστικη τέχνη και τέλος δανείζεται από τη θεατρική και κινηματογραφική σηκηνοθεσία τον τρόπο ένταξης των θεμάτων στις συνθέσεις του.»

Flavia Nessi 1994. Απόσπασμα από την εισαγωγή του καταλόγου «Νίκος Στρατάκης, Ζωγραφική» Αίθουσα Τέχνης Αθηνών, 1994

Ο Νίκος Στρατάκης , ζωγράφος αλλά και μουσικός, επιλέγει τον κόσμο της Μουσικής, αυτόν που θα του επιτρέψει να μιλήσει για το ρυθμό και το μέτρο, για τις στιγμές της σιωπής και της συγκέντρωσης, για τον ιδιωτικό χρόνο μελέτης και περισυλλογής που χρειάζεται στον καθένα μας για να εξερευνήσει, να αφομοιώσει αλλά και να κοινοποιήσει τη γνώση που του προτείνεται.

Ίρις Κρητικού, Flavia Nessi για την έκθεση «Από τον Ουμανισμό στη Σύγχρονη Εποχή».

Με μεγάλη δυσκολία θα μπορέσει κανείς να συνοψίσει τις επιρροές της ζωγραφικής του Νίκου Στρατάκη, εφόσον ο ίδιος ομολογεί ότι όλη σχεδόν η αρχαία και κλασική ελληνο-ευρωπαϊκή τέχνη στάθηκε σημαντικότατο κίνητρο για να κάνει τη δουλειά του μια ατελείωτη μελέτη των Μεγάλων Δασκάλων και των αξεπέραστων τεχνικών τους. Ο Νίκος Στρατάκης πειραματίστηκε με επιμέλεια και δεξιοτεχνία, όχι μόνο σε πολλαπλές τεχνοτροπίες αλλά και στο σύνολο των κλασικών θεμάτων. Αναζητώντας, όπως λέει και ο ίδιος, την έννοια της ελληνικότητας σε κάθε σχέδιο, ψάχνει ταυτόχρονα και τον εαυτό του παιδί στην Ελλάδα.

Μαρία Κανακάκη, 10 χρόνια περιήγησης στην ελληνική τέχνη, 1994-2004. Συλλογή Ομίλου Εταιρειών Γερολυμάτου